Έζησαν και υπέφεραν στη Ρώμη, την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού. Η σοφή Σοφία, όπως διακρίνεται από το όνομα που φέρει (αφού Σοφία σημαίνει σοφία στα ελληνικά), έμεινε χήρα και ως καλή χριστιανή καθιέρωσε καλά τον εαυτό της και τις κόρες της στην πίστη του Χριστού. Την ώρα που το βασανιστικό χέρι του Άντριαν άπλωσε το φιλανθρωπικό σπίτι της Σόφιας, η Βέρα ήταν δώδεκα, ο Ναντέζ δέκα και ο Λιούμποφ εννέα ετών. Προσκομίστηκαν ενώπιον του βασιλιά, και οι τέσσερις, πιασμένοι χέρι χέρι σεμνά αλλά αποφασιστικά, δήλωσαν πίστη στον Κύριο Χριστό και αρνήθηκαν να προσφέρουν ειδωλολατρικές θυσίες στην Άρτεμη. Πριν υποφέρει, η μητέρα ενθάρρυνε τις κόρες της με συμβουλές να επιμείνουν μέχρι το τέλος. «Ο ουράνιος γαμπρός σου Ιησούς Χριστός είναι αιώνια υγεία, ανείπωτη ομορφιά και αθάνατη ζωή. Και όταν τα σώματά σας σκοτωθούν σε βασανιστήρια, θα σας ντύσει αφθαρσία, και οι πληγές των σωμάτων σας θα λάμπουν στον ουρανό σαν αστέρια.» Ο βασανιστής τους βασάνισε όλους με οργισμένα μαρτύρια, ένα προς ένα: πρώτα Πίστη, μετά Ελπίδα, και τέλος Αγάπη. Τους χτύπησαν, τους έκοψαν, τους πέταξαν στη φωτιά και στο ζεστό γήπεδο και τελικά τους σκότωσαν έναν έναν με το σπαθί. Η Σοφία πήρε τα πτώματα των κορών της, τα μετέφερε έξω από την πόλη και τα έθαψε εκεί τιμητικά. Έμεινε στον τάφο τους τρεις μέρες και τρεις νύχτες προσευχόμενη στον Θεό και έτσι παρέδωσε το πνεύμα της σε Αυτόν, σπεύδοντας στους ουράνιους οικισμούς, όπου την περίμεναν οι ψυχές των μακαρίων της θυγατέρων.