Στην επίσημη βουλγαρική ιστοριογραφία, στα ιστορικά εγχειρίδια με τα οποία μελετάται και διδάσκεται η επίσημη βουλγαρική ιστορία σε μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι Βούλγαροι αρχειοθετούν ιστορικά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα στο λεγόμενο τρεις εθνικές καταστροφές. Η πρώτη είναι η ήττα στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, η δεύτερη η ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και η τρίτη η ήττα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τρεις μεγάλοι πόλεμοι, που οδηγούνται από έναν και μόνο στόχο: την ένταξη της εθνογεωγραφικής επικράτειας της Μακεδονίας στην εθνική και κρατική δομή της Βουλγαρίας.
Η διάλυση του Αγίου Στεφάνου Βουλγαρίας, η ένωση του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας με την Ανατολική Ρωμυλία στα τέλη του 19ου αιώνα σε ένα εθνικό κράτος των Βουλγάρων στην ακραία νοτιοανατολική πλευρά της ευρωπαϊκής ηπείρου δημιούργησαν ένα δόγμα, κρατική πολιτική και ιδανικό που μετά την Συνέδριο του Βερολίνου εκατοντάδες χιλιάδες εθνοτικοί Βούλγαροι παρέμειναν εκτός των κρατικών συνόρων της Βουλγαρίας, ιδιαίτερα στα μακεδονικά εδάφη, αλλά και στο Pirot, τη Dobrudja, τη Θράκη, ως ιστορική αδικία που προκλήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις που «ακρωτηρίασαν» το βουλγαρικό έθνος.

Από τότε, όλες οι κρατικές αρχές στον ανατολικό γείτονά μας, συμπεριλαμβανομένου του αυτοκράτορα Φερδινάνδου και του γιου του Μπόρις Γ', έκαναν πολέμους για να διορθώσουν ιστορικά «λάθη». Και φυσικά τα έχασαν όλοι.

Σήμερα υπάρχουν ιστορικοί σε ακαδημαϊκούς κύκλους που κατηγορούν την πολιτική του Φερδινάνδου και τον ίδιο τον Φερδινάνδο, ότι αν είχε συμβιβαστεί με τα στρατιωτικά «λάφυρα» του Α' Βαλκανικού Πολέμου σήμερα η Βουλγαρία θα ήταν σχεδόν 50 τοις εκατό μεγαλύτερη από την τρέχουσα κρατική της επικράτεια. Και ναι, μετά το τέλος εκείνου του Βαλκανικού πολέμου, στη Διάσκεψη του Λονδίνου, η Βουλγαρία είχε στα χέρια της τις πόλεις: Κοτσάνι, Στίπ, Ράντοβις, Στρούμιτσα, Κουκούς, Δράμα, Σέρεθ, Καβάλα, Όντριν (Εδρένε), Λόζενγκραντ και Λουλεμπούργκας (στο αλλά η εμμονή να έχει ολόκληρη τη Μακεδονία, από την Αχρίδα, τη «βουλγαρική Ιερουσαλήμ», μέχρι τα Σκόπια και νότια μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το Κοστούρ, ώθησε τη Βουλγαρία σε διαδοχικούς πολέμους από τους οποίους έβγαινε συνεχώς ηττημένη και με όλο και λιγότερα εδάφη. Ποιος φταίει;!

Το VMRO κατέστρεψε και τη Μακεδονία και τη Βουλγαρία!

Σε μια συζήτηση με τον στενό μου φίλο, εξαιρετικό γνώστη της διαπλεκόμενης, πολύπλοκης ιστορίας μας, έναν Μακεδόνα Βούλγαρο από το Μπλαγκόεβγκραντ (Άνω Τζουμάγια), σχετικά με αυτό ακριβώς το θέμα - γιατί ο Φερδινάνδος δεν συμβιβάστηκε με τα κατακτημένα εδάφη στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, απάντησε εγώ: «Μπλάζκο, ξεχνάς τον βασικό ρόλο του VMRO στις σχέσεις στη Μακεδονία». Μάλιστα, θέλει να πει ότι ακόμα κι αν ο Φερδινάνδος είχε συμφωνήσει με αυτή την εδαφική-κρατική κατανομή, εδώ ήταν το μακρύ χέρι του VMRO, το οποίο δεν θα δεχόταν με κανέναν τρόπο και με τίποτα ότι εκατοντάδες χιλιάδες Μακεδόνες Βούλγαροι θα παρέμεναν πέρα ​​από το κρατικά σύνορα υπό νέα σερβική ή ελληνική σκλαβιά. Πώς θα επέτρεπε το VMRO στην Οχρίδα, την Μπίτολα, το Πρίλεπ, τις Βέλες, τα Σκόπια, το Λερίν, το Κοστούρ, ακόμη και τη Θεσσαλονίκη, ως η μεγαλύτερη θριαμβευτική επιθυμία, να παραμείνουν εθνικά καθαρές εξαρχικές πόλεις υπό νέα κατοχή, με αμήν του Φερδινάνδου; Θα είχαν αντιδράσει αμέσως και θα τον έκριναν όπως ο Καραγόργεβιτς στη Μασσαλία. Και αυτό είναι αλήθεια.

Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, δηλαδή μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το VMRO με επικεφαλής τους Todor Aleksandrov, Aleksandar Protogerov και τον περίφημο Ivan Mihailov εκφυλίστηκε σε μια κλασική τρομοκρατική οργάνωση, η οποία δημιούργησε ένα «κράτος εν κράτει» στις περιοχές του Πιρίν Μακεδονία και από εκεί διεξήγαγε τρομοκρατικές ενέργειες μέσω των βουνών Maleshev κατά του Σέρβου σκλάβου στο Vardar και σπανιότερα εναντίον του Έλληνα στο νότο. Ωστόσο, το VMRO έπαιξε τεράστιο, πιθανώς βασικό ρόλο στην υπαγόρευση και προβολή των κρατικών πολιτικών της επίσημης Σόφιας προς το λεγόμενο Μακεδονικό εθνικό ζήτημα εκεί!

Όποιος τόλμησε να παρεκκλίνει από το δόγμα του VMRO κατέληγε σαν τον Αλέξανδρο Σταμπολίσκι!
Στην πραγματικότητα, το VMRO κατέστρεψε και τη Μακεδονία και τη Βουλγαρία. Πρώτον, βύθισε τη Βουλγαρία σε όλες τις εθνικές καταστροφές για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, παρά το γεγονός ότι η πολιτική ελίτ της Βουλγαρίας έπρεπε να γνωρίζει ότι ποτέ, ούτε και τότε, οι μεγάλες δυνάμεις μετά το Συνέδριο του Βερολίνου δεν θα επέτρεπαν τη δημιουργία ενός μεγάλου Σλαβικό κράτος στα Βαλκάνια, υπό τη δορυφορική αιγίδα της αρχέγονης εχθρικής Ρωσίας, που θα προκαλέσει ανισορροπία στην ισορροπία δυνάμεων στα Βαλκάνια. Αλλά όχι, η Βουλγαρία βυθίστηκε ξανά και ξανά σε όλους τους πολέμους, υπό την πίεση του VMRO για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων αδελφών Μακεδόνων στην άλλη πλευρά των δυτικών και νότιων συνόρων της Βουλγαρίας.

Το VMRO κατέστρεψε και τη Μακεδονία, γιατί η πολιτική δράση αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης στα μάτια των μεγάλων δυνάμεων δημιούργησε τη συνειδητοποίηση ότι ο μόνος πολιτικός εκπρόσωπος των Μακεδόνων είναι εργαλείο της επίσημης Σόφιας για παραβίαση των διατάξεων του Συνεδρίου του Βερολίνου και για την προσάρτηση του Μακεδονίας προς Βουλγαρία. Πράγμα που σημαίνει ότι οι μεγάλες δυνάμεις έβλεπαν τη Μακεδονία μόνο ως ένα έδαφος με διαφορετικές εθνότητες, το οποίο ζητούσαν οι γειτονικές χώρες για κατάσχεση, και όχι ως μια χώρα με ξεχωριστό λαό, με ξεχωριστή εθνική εθνότητα, γλώσσα και ταυτότητα, που αξίζει ένα ξεχωριστό εθνικό κράτος. στα Βαλκάνια, δίπλα δίπλα με παρακείμενες που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Και για όλα αυτά, πρέπει να ευχαριστήσουμε το VMRO και τον ιστορικό του ρόλο.

Θα βγουν από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή για τη Μακεδονία;!

Όταν υπογράφηκε η περίφημη Συνθήκη Καλής Γειτονίας και Φιλίας πριν από σχεδόν έξι χρόνια από το ζεύγος Ζάεφ-Μπορίσοφ, ήμουν από τους πρώτους που χάρηκα με όλη μου την καρδιά, γιατί αφελώς πίστευα ότι τελικά μετά από δεκαετίες εχθρότητας, ως ιστορικά στενοί και διαφορετικοί λαοί, θα πάρουμε επιτέλους τον δρόμο της συμφιλίωσης και της προσέγγισης. Και έκανα έκκληση να βάλουμε στο βάθρο την εμπορική και επιχειρηματική συνεργασία, την κατασκευή σύγχρονων υποδομών που θα συνδέονται με αυτοκινητόδρομο και σιδηροδρομική λύση, συνεργασία στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την επιστήμη... Όχι όμως: από τα σπλάχνα των υπονόμων , οι αρουραίοι του πρακτορείου Βελιγραδίου και Μόσχας εμφανίστηκαν και στις δύο χώρες και εμφανίστηκαν στο βάθρο, δημιουργώντας το πρώτο βέτο, πολλαπλασιάζοντας το μίσος, τον υστερισμό, την ένταση.

Όταν ο πράκτορας «Ιβάν» με τους ψυχοπαθείς κολλητούς του στη Βουλγαρία, συντονισμένος με τους πράκτοράς μας worms, τον πράκτορα «Tutunar» και τον πράκτορα «Zorka», με εκείνους τους εξαντιοαλεξανδρινούς άτυχους, τους σημερινούς απωθημένους Βούλγαρους από τη Μπίτολα, ανέλαβαν τον χορό, φτάσαμε σε έναν ιστορικό. τις χειρότερες σχέσεις στις δύο χώρες και τις κοινωνίες μας τα τελευταία εβδομήντα χρόνια. Αλλά αυτός ήταν ο στόχος τους, αυτό ήταν το καθήκον τους από τους δασκάλους από τη Μόσχα και το Βελιγράδι.

Ο απλός κόσμος, τα ανενημέρωτα και συναισθηματικά μέσα ενημέρωσης και το κοινό και στις δύο πλευρές των συνόρων γαντζώθηκαν. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ή πολύ δύσκολο. Δυστυχώς, η επίσημη Σόφια, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Ράντεφ, συμμετείχε σε αυτόν τον χορό. Επέλεξαν να ζήσουν μόνοι τους την τελευταία, τέταρτη εθνική καταστροφή στη Μακεδονία!

Ο συγγραφέας είναι πολιτικός επιστήμονας.