Како поканет гостин-уметник на Зимскиот салон со своја изложба со наслов „Првиот пат кога ме допре“ се претстави Александар Зафировски. Кураторот Пенушлиски објасни дека во делата на Зафировски нема луѓе, ниту пак присуство на модерното општество. Пределите што тој ни ги прикажува се чисти, неизвалкани, девствени. Но, тоа не значи дека луѓето не оставаат траги во неговите слики. „Првиот пат кога ме допре“ е таков пример.

Што лично ти значи селекцијата како гостин на Зимскиот салон и на кој начин беше направена селекцијата на изложените дела?

– Ми беше голема чест и задоволство да се претставам пред јавноста како гостин на салонот. Тематиката што ја разработувам во моите слики се надополни со темата што беше поставена од кураторот. Тоа се ливади што асоцираат на Рајската градина. Трагите оставени во неа, траги од луѓе што ги нема, а се чувствува нивното присуство. Понудив повеќе дела за оваа изложба, а селекцијата ја направивме заедно со кураторот. Гледавме тематски да се вклопиме во целиот концепт и просторно да го најдеме најдоброто решение – одговори Зафировски за „Културен печат“.

Суптилноста на потегот и лесното движење на четкичката (која не секогаш е полна со боја), како и моќта на изразот, јасно ни даваат до знаење дека Зафировски е веќе изграден, зрел сликар, уметник што ги поседува сите манири, талент и квалитет на големите мајстори од минатото, прецизира Кирил Пенушлиски.

(Текстот е објавен во „Културен печат“ број 17, во печатеното издание на „Слободен печат“ на 8-9 февруари 2020)