Вистина е дека нè поздравуваат како општество кое хронично не е во состојба да преземе одговорност за сопственото постоење. Три децении се распаѓаме од сите страни, шупливо е, протекува, капе, прокапува, невозможно е и нема желба да се закрпи нешто, да се затне, да се акумулира на едно место. И такви, како дупната „душичка“ од топка, се вееме на ветровите на времето и околностите, лелекаме, жалиме, секогаш нешто не е во ред, некој ни ја прободел суштината со игла, со шпенагла, со некаков клинец, не сме во можност никаде и на кој било начин да се насочиме. Да се ​​определиме за некоја конкретна цел, за некаква желба навистина да се живее тука.

Сè има крај

Со други зборови, конечно да излеземе од заробеништвото во минатото, во она што во никој случај не можеме да го смениме, да се ослободиме од наративите од 90-тите, да ги почитуваме, но да престанеме тоа да ни биде мерка за сè што го одредува нашето постоење денес. Затоа што, едноставно, не може да се замисли ниту една разумна сегашност, а камоли иднината, сè додека минатото има поголемо влијание врз нас отколку онаа брутална реалност со која се соочуваме сега. Во тоа се состојат нашите клучни историски одложувања, произлезени од нашата неспособност како култура да се стремиме кон повисоки степени на општествена искреност, да се ослободиме од крвавите домашни наративи и митоманијата, кои израснаа од омраза кон другите, како единствен погон на кој се движат масите. На таков начин речиси стигнавме до целосен ѕид, добивме три паралелни општества од кои секое е подеднакво неспособно да се избори со самото себе, додека постоењето на другите две секогаш му дава можност вината да ја префрли на другите. Но, и тоа, како и сè друго, има свој крај.

Во годините на пандемијата, сите притисоци на политичкиот криминал и неспособноста што надолж и нашироко ја уништија оваа земја, мораа да излезат на општествено-политичката сцена, под притисок на моментот. Пандемијата беше толку непредвидлива, донесе толкава несигурност, што пред неа отстапија и навидум скаменетите структури на етно-националната хомогенизација на електоратот. За резултатите од локалните избори, без сомнение, добар дел од промените може да се припишат на енергетската напнатост генерирана од годината во која сè уште некако се тетеравиме. Она што сега е јасно, 2020 година ни беше понудена, колку и да изгледаше тешко, како година што расветлува. Од нас зависи колку навистина ја разбираме пораката испратена до нас. Под ова не мислам на никакви онострани пораки, туку на најреалната можна реалност.

 Само една мала битка…

Промените што се случија во Сараево на локалните избори треба да бидат барем некаква индикација за поинаквата парадигма за главниот град дури и кај најпесимистичките депримолози во овој град. Се разбира, ова е само една мала добиена битка. Но, фактот дека граѓаните на Сараево овој пат на прашањето – коешто за време на целата изборна кампања доаѓаше од партијата што ги приватизираше и Господ и религијата и војната и одбраната и сè друго – „Каде бевте во ’92?“ решија да постават контрапрашање: „А, каде сум јас во 2020 година?“, тоа значи дека дошло до свеста на многумина дека повеќе вака не може да се продолжи. Впрочем, ова е олимписки град и овој град мора да може подобро. Се разбира, нема да се оправдаме со поговорка дека Сараево е повредно од десет други градови. Се разбира дека не е. Затоа, овие изборни резултати ќе имаат смисла само ако служат како двигател за многу поширок фронт за промени во БиХ. Ми се чини дека Сараево мора да ги генерира тие промени. Овој град конечно покажа, повторно и повторно, дека може да мисли на животот поинаку. Не треба да се занесува, но не треба да се заборави дека овие избори покажаа дека моќта е променлива, и тоа треба постојано да се има на ум. Моќта лежи во моќта на граѓаните на една држава да сакаат подобро, поразлично и поправедно општество. Го чекаме одговорот на Бања Лука.

Пренесено од „Ослобоѓење“ од Сараево