Утрото по изборите е секогаш попаметно отколку вечерта по нив. Резултатите ги видовме, честитките се испорачани, оставките депонирани. За учесниците во изборната трка и нивните штабови следуваше долга, непроспиена ноќ, за секого од различни, спротивни причини.

Сега сите си го поставуваат прашањето – што ќе се случува понатаму?

Опциите за тоа се изброени, не се бесконечни. Прилично поедноставено кажано, мнозинството од гласачите (и оние што гласаа и оние што не го искористија тоа свое демократско право) сакаат промена на власта, не само на локално ниво, за што тукушто јасно се изјаснија. Толкувањата можеа да бидат поинакви, да беа резултатите поизбалансирани, но ваквиот убедлив исход на изборите демонстрира решеност опозицијата да ја преземе одговорноста за водењето на државата. Како што тоа би го испеал поетот Балашевиќ, принципот е ист, сѐ друго се нијанси.

Според тоа, прашањето се чини техничко: кога и како?

Нема можност за „брзи избори“ во Македонија, бидејќи и „најбрзите“ би биле некаде за време на идната пролет. Да не прераскажуваме закони и да толкуваме рокови, врти-сучи, без 4-5 месеци избори побрзо не би можеле да се спроведат – освен ако не реши власта итно да ги свикува! Толку будали, по вакви изборни резултати, веројатно не се.

Постои можноста – секогаш – за ново мнозинство во Собранието, ама ако во него не влезат сите, освен СДСМ, и таквата влада, предводена од сегашните опозиционери, би имала шлампаво двегодишно мнозинство, со трошење време и нерви низ коишто помина(ува) оваа Влада, а изборните резултати ги гледаме. Толку будали од ВМРО-ДПМНЕ, по вакви изборни резултати, веројатно не се.

За можноста за „концентрациона/техничка влада“, во која сите на купче би нѐ малтретирале со месеци, додека некое мнозинство не процени дека сака да спроведе вонредни избори, е најслабата опција што стои на располагање. Толку будали, по вакви изборни резултати, граѓаните не се.

Според тоа, ќе следува нешто што на сите им изгледа помалку или повеќе прифатливо, по вакви изборни резултати: постојната коалиција да продолжи да владее, во надеж дека нешто од изгубениот кредибилитет ќе може да поврати, а постојната опозиција да продолжи да мрчи и да опструира, со надеж дека власта само подлабоко ќе тоне, додека се препелка во сопствените меѓупартиски и внатрепартиски прередувања.

Во таквата „мртва трка“, делува дека опозицијата ќе има поголема предност, доколку има нерви да се стрпи, што е варијабила што не може сега да се процени. Оти, таму има луѓе на кои многу им се брза, од оправдани приватни причини. А и дојдоа нивните „пет минути“, скокаат од радост по постови, говорници и коментари, човек да се разнежи од нивото на трогателност со која се облеани.

Дополнително, за последната варијанта недостига лидер во власта, за премиерска функција, кој/а ќе се нафати да биде комбинација и на технократски и на политички капацитет, со резултати што би биле многу поубедливи од овие за кои оценката им ја испорачаа гласачите на овие локални избори. Тоа би барало политичка и лична саможртва (освен ако бенефитите не се гледаат во други аспекти од занимавањето со политика) за која, во моментов, не се гледа очигледен кандидат/ка, бидејќи мисијата е со голема самоубиствена политичка компонента. Не дека е невозможна, ама шансите би биле поголеми за холивудско акционо сценарио, отколку за постојниов македонски партиско-политички синопсис.

Наеднаш, од „кога и како“, дилемата за демисијата на оваа Влада лесно може да „исклизи“ на теренот на „дали“?

Тоа значи дека, што би рекол Шерлок Холмс, кога ќе ги исклучите сите невозможни опции, тогаш што и да остане, колку и да се чини неверојатно, мора да е вистината: Дајте „ново дете“ за следен македонски премиер/ка!

Хехехе, трибините тукушто експлодираа…