Нашата држава членка на НАТО, кој можеше да го замисли ова пред триесет години. При посетата на Вашингтон во 1992 година на средба со државниот секретар Лоренс Иглбергер и советникот за национална безбедност генералот Брент Скокрофт, претседателот Киро Глигоров им подаде затворено плико, чија содржина никогаш не ја видов. Разбрав само дека е тоа понуда до Америка да отворат воена база во Македонија, на Криволак. Бидејќи не можевме ни да сонуваме да влеземе во НАТО, идејата беше НАТО да влезе во Македонија. Конечно, секогаш низ историјата на човештвото малите држави барале заштита од големите.

Но, она што големите, во меѓувреме, го беа научиле е дека не смеат невнимателно да се инволвираат во работите на малите зашто тие можат да ги вовлечат во конфликти што не кореспондираат со нивните национални интереси. Затоа, големите западни сили имаа резерви најдиректно да се ангажираат во Македонија. Вие сте „бебе од катран“, искрено ми вели пратеникот на Иглбергер во Македонија, Роберт Фровик. Со други зборови, вие сте проблематична земја од аспект на безбедноста и секое директно инволвирање на ваша страна може да ја вовлече Америка во конфликт што не кореспондира со американските национални интереси. А, сепак, грижата за Македонија продолжи, иако многу внимателно.

Тристотините американски војници од Германија, кои беа префрлени на скопскиот аеродром облечени во униформи на ОН, беа сигнал до околните држави дека Македонија не е за земање. Испраќањето на првата превентивна мисија УНПРЕДЕП да ги надгледува границите на тогаш територијата наречена Македонија ни купи време да почнеме да создаваме сопствена војска. Приемот на државата во НАТО програмата наречена Партнерство за мир беше уште еден чекор кон обезбедување на територијалниот интегритет на идната држава. Интервенцијата на НАТО во конфликтот во 2001 година доведе до Охридскиот рамковен договор, кој иднината на државата ја гледа во рамноправноста на етничките заедници. Договорот од Преспа, под силно американско влијание, конечно го отвори патот за членство на Северна Македонија во НАТО. Со горчливиот компромис околу името, сонот стана реалност.

Свесен дека националистите во државата можат да се обидат да го поништат сè што Западот вложил во Македонија, неодамна претседателот Џо Бајден потпиша извршна наредба со која се заканува со ставање црна листа на оние што работат против Охридскиот и Преспанскиот договор. Пораката е дека нема веќе бесплатен ручек за македонските националисти. Зашто, членството во НАТО не е само привилегија туку е и обврска за нашата држава. Обврска да не се уриваат темелите на нашето сојузништво создавани во тешки и заканувачки времиња. Имено, некој во Америка и некој во Македонија сепак платил за тој ручек во изминативе три децении.

За жал, пораката кај нас, се чини, не е примена. Политичарите и интелектуалците националисти се чини не даваат пет пари за таму некакви листи и продолжуваат по нивно. Свесни за изборниот ќар од манипулацијата со повредените национални чувства на народот, ВМРО-ДПМНЕ намерно ја инволвира „високата“ политика во локалните избори. Исправени, горди, без ниту една отстапка ќе станеме членка на ЕУ, ќе го ревидираме Преспанскиот договор, ќе го спречиме предавството со Бугарија и повторно ќе го разгледаме законот за јазиците, ако гласате за нас, порачува партијата. Што барат вакви теми на локални избори? Бараат гласови и само гласови.

Но, кажаните зборови откриваат дека водачот на опозицијата Мицкоски или не се разбира од меѓународна политика или, ако се разбира, намерно не ја кажува вистината. И во едниот и во другиот случај лошо ќе биде по народот и по државата. Лошо ќе биде и по националистите лично, ако со помош на оваа пеколна игра дојдат на власт и се обидат да ги спроведат во живот изборните ветувања. Ги потсетувам на една поговорка на американските Индијанци, која дамна сум ја цитирал, а вели: Ако не свртиме сега, може да стасаме таму каде што сме тргнале.